Ετικέτες
Τα τελευταία 21 χρόνια, το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου, όταν πια το καλοκαίρι στην Αθήνα έχει φτάσει για τα καλά, το Συντονιστικό Μεταναστευτικών και Αντιρατσιστικών Οργανώσεων διοργανώνει ανελλιπώς το αντιρατσιστικό φεστιβάλ της Αθήνας, μια τριήμερη γιορτή που φέρνει κοντά διαφορετικούς πολιτισμούς, λαούς, ανθρώπους, μια τριήμερη ουτοπία ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και αγάπης.
Από το 2006 που ζω στην Αθήνα δεν έχω χάσει κανένα από τα ετήσια ραντεβού, σε όποιο χώρο και αν πραγματοποιείται το φεστιβάλ. Νομίζω ότι μαγεύτηκα από τον πλουραλισμό των χρωμάτων, των γλωσσών, της μουσικής, των χαμόγελων -που τόσα μαζεμένα στα πρόσωπα των ανθρώπων δε θυμάμαι να έχω δει αλλού- από την ιδέα ενός άλλου κόσμου όπου η έλλειψη της όποιας ομοιότητας δεν σημαίνει έλλειψη ισότητας, ενός κόσμου δίκαιου και χαρούμενου, μιας ουτοπίας όπως από παιδί ονειρευόμουν. Το να βρίσκομαι σε αυτό τον χώρο ισοδυναμεί ακόμα και σήμερα με την έστω και μερική εκπλήρωση αυτού του οράματος.
Και λέω “μερική” καθώς στην ουτοπία της ενήλικης ζωής μου το θέμα του σεβασμού απέναντι στην ύπαρξη, τα δικαιώματα, την διαφορετικότητα δεν περιλαμβάνει μόνο τα ανθρώπινα ζώα αλλά και τα μη ανθρώπινα, θύματα ενός καθημερινού ολοκαυτώματος, μιας αποτρόπαιας, αυθαίρετης και παράλογης διάκρισης εις βάρος τους εδώ και αιώνες. Όμως ένας τέτοιος κόσμος απέχει ακόμα από το να γίνει πραγματικότητα και θα απέχει, ΄΄΄οσο η πλειοψηφία των συνανθρώπων μας, όπως κάναμε οι περισσότεροι/ες για πολλά χρόνια, διαπράττουν νόμιμα εγκλήματα κατά των ζώων, ως θύματα οι ίδιοι ενός γενικότερου στερεότυπου. Οι παρωπίδες του ανθρωποκεντρισμού, της παράδοσης, της “καλής υγείας”, της θρησκείας, το βολέματος κρύβουν πολύ καλά τον πόνο και την αδικία που τους προκαλούμε ως είδος.
Δυστυχώς στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ, πέρα από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, δεν υπάρχει μια σταθερή εκπροσώπηση ή δράση σχετικά με τα δικαιώματα των ζώων. Ωστόσο δεν ξέρω αν ωφελεί να δείχνουμε με το δάχτυλο τους ανθρώπους που το διοργανώνουν (είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς), άτομα που συχνά υφίστανται την κοινωνική κατακραυγή και τον ρατσισμό, ομάδες από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, άνθρωποι που το βδομαδιάτικο τους για να μην πω το μηνιάτικό τους μπορεί να αντιστοιχεί σε αξία πολύ μικρότερη από αυτή του vegan (θέλω να πιστεύω) μανικιούρ μας. Αντίθετα, ίσως είναι πιο χρήσιμο να αναλάβουμε μια οργανωμένη πρωτοβουλία ως κίνημα, να γίνουμε εμείς μια φωνή για όσους δεν έχουν φωνή σε τέτοια φεστιβάλ και όχι μόνο. Θεωρώ πως σε ένα τέτοιο πλαίσιο, σε έναν τέτοιο χώρο και με ανθρώπους πρόθυμους να αισθάνονται, να συναισθάνονται, να υπερβαίνουν τις πεπατημένες, να αντιδρούν στην αδικία, με υπομονή και επιμονή, μπορεί να επιτευχθεί ένας πραγματικός διάλογος σχετικά με τα δικαιώματα των ζώων και να δυναμώσει η φωνή όλων όσων μάχονται για αυτά. Μην ξεχνάμε πως οι περισσότεροι ηθικοί φυτοφάγοι, κάποτε αδιαφορούσαμε επίσης για τα ζώα που έφταναν στο πιάτο μας, όχι απαραίτητα λόγω αμβλυμμένης ηθικής, εγωκεντρισμού, ακατάσχετης λαιμαργίας, αλλά πολύ απλά λόγω άγνοιας και κυρίως μιας εξαρτημένης μάθησης που μας υποδείκνυε -όπως μας υποδεικνύει αυτόματα τόσα άλλα που κάνουμε καθημερινά χωρίς να σκεφτόμαστε- ότι καταναλώνοντας νεκρά ζώα πράττουμε το σωστό. Κάτι, κάποτε μας βοήθησε να αφυπνιστούμε και ίσως έφτασε η σειρά μας να γίνουμε η ειρηνική φωνή που θα αφυπνίσει ακόμα περισσότερους συνανθρώπους μας. Όπως είναι και καιρός να αφουγκραστούμε και τα μηνύματα απελπισίας άλλων ανθρώπων, μεταξύ των οποίων βρίσκονται και εκατομμύρια παιδιά, των οποίων οι ζωές, μακρυά ή κοντά από ένα σπίτι, από την αυτονόητη για τους περισσότερους από εμάς ασφάλεια, την οικογένεια, την κοινωνική αποδοχή, μετατρέπονται σε επίγειες κολάσεις. Λίγο ή πολύ όπως αυτές των μη ανθρώπινων συντρόφων μας.
Η ειρηνική ουτοπία που φαντάζομαι, όπως και πολλοί από εσάς, είναι μια πανέμορφη, αρμονική “ευτοπία” (τι υπέροχη λέξη που εμπνεύστηκε η ομάδα που εκδίδει το ομώνυμο περιοδικό!), όπου όλα τα πλάσματα – ανθρώπινα και μη ανθρώπινα – ζουν ελεύθερα σε ένα πράσινο κόσμο, με φυσικά οικοσυστήματα, με καθαρό περιβάλλον, με σεβασμό, αλληλεγγύη και δικαιοσύνη. Όπως λένε, τα πόδια μας, μας κατευθύνουν προς τα εκεί που κοιτάζει το βλέμμα μας. Γιατί λοιπόν να μην κοιτάξουμε όλοι προς τα εκεί;
Το τριήμερο του φεστιβάλ και αρκετές ημέρες πριν, σχεδόν εμμονικά, κοίταζα προς το καταπράσινο άλσος που πραγματοποιήθηκε και επιβεβαιώνοντας την παραπάνω ρήση, εκεί βρέθηκα. Το άλσος στο Γουδή είναι ίσως ο ιδανικότερος χώρος στην Αθήνα για μια τέτοια διοργάνωση, με τα καταπράσινα γρασίδια, τα ψηλά δέντρα και την αφθονία χώρου ικανού να υποδεχτεί τους χιλιάδες ανθρώπους που φτάνουν εκεί. Μπαίνοντας μέσα, το πρώτο πράγμα που μου αρέσει να παρατηρώ είναι οι φωνές και τα σμήνη των πράσινων παπαγάλων που, δραπέτες από τις φυλακές τους, έχουν γίνει μόνιμοι κάτοικοι του άλσους τα τελευταία χρόνια, δίνοντας μια εξωτική χροιά στον χώρο, κάνοντας μια σαφή υπογράμμιση της λέξης ελευθερία. Κατόπιν πριν επισκεφτώ τα διάφορα τραπέζια για να μιλήσω με τους ανθρώπους, να διαβάσω, να ακούσω, κάνω μια βόλτα στον χώρο που φιλοξενεί κουζίνες από πολλές πολλές χώρες για να εντοπίσω τις vegan επιλογές, να κρυφοκοιτάξω πώς παρασκευάζεται το κάθε πιάτο (έτσι έμαθα πριν χρόνια να φτιάχνω φαλάφελ και σπρινγκ ρολς), να χορτάσω με τα μάτια μου και να διαλέξω τι θα φάω το βράδυ! Είναι εντυπωσιακό πόσες vegan επιλογές υπήρχαν πάντα στο φεστιβάλ, οι οποίες δεν είναι παρά τα παραδοσιακά πιάτα άλλων χωρών που ετοιμάζονται επί τόπου από την ομάδα που εκπροσωπεί την κάθε χώρα.
Όταν πια βραδιάσει, η γιορτή γεμίζει μουσική από τρεις σκηνές, στις οποίες φιλοξενούνται παραδοσιακά συγκροτήματα από διάφορες χώρες, λαϊκά ελληνικά συγκροτήματα και τέλος σύγχρονοι καλλιτέχνες από την Ελλάδα και συχνά και άλλες χώρες. Στην τελευταία αυτή σκηνή άκουσα για πρώτη φορά να παίζουν τα κομμάτια – soundtrack της εφηβείας μου οι Σπυριδούλα το 2006, άκουσα τους αγαπημένους Last Drive τουλάχιστον δυο φορές, τους Closer, τον Μιχάλη Δ (μαζί με τον Κωνσταντίνο Β φέτος), την Κρίστι Στασινοπούλου και τόσους ακόμα καλλιτέχνες… Αν προσπαθήσω να θυμηθώ όλα τα ονόματα που επένδυσαν με μουσική το φεστιβάλ θα καταλήξουμε πιθανότατα σε έναν μακροσκελή κατάλογο μουσικών!
Όταν και το τελευταίο βράδυ του φεστιβάλ φτάνει στο τέλος του, όταν κατέβει και ο τελευταίος μουσικός από την σκηνή κάνω μια τελευταία βόλτα στο χώρο, νιώθοντας λίγο άβολα που τελειώνει, λίγο άβολα που για ακόμα μια φορά η λέξη “σπισισμός”, στα όρια της διοργάνωσης, δε βρισκόταν στον κατάλογο των λέξεων στις οποίες μπροστά μπαίνει πάντα ένα “όχι”, πολύ άβολα που έβλεπα στα διπλανά τραπέζια να κατασπαράζονται σάρκες ζώων. Πάντα όμως βαθιά μέσα μου διατηρώ την αισιοδοξία και την ελπίδα πως την επόμενη φορά η λέξη “ειρήνη” θα έχει αποκτήσει πιο βαθύ και ουσιαστικό περιεχόμενο στις συνειδήσεις των πολλών, όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα έχουν κάνει μέσα τους την σύνδεση, ο αντισπισισμός θα βρίσκεται στα πρώτα γράμματα του φεστιβάλ, οι κουζίνες θα φιλοξενούν μόνο τα vegan εδέσματα όλων αυτών των όμορφων χωρών που συμμετέχουν και η ουτοπία θα ξεκινήσει – ίσως ήδη έχει ξεκινήσει- να χτίζεται πάνω σε στέρεες βάσεις που δεν θα καταβυθιστούν κάτω από το βάρος της αδικίας, του εγωκεντρισμού, της ιδιοτέλειας, του ανθρωποκεντρισμού, του ρατσισμού -συνειδητού ή ασυνείδητου- όπως έγινε τόσες φορές στο παρελθόν. Πιστεύω όμως πως κάτι τέτοιο προϋποθέτει την ειρηνική παρουσία μας, το ειρηνικό μας παράδειγμα, την ειρηνική μας φωνή και φυσικά την προθυμία μας να ακούσουμε. Άλλωστε, παραφράζοντας λίγο (ή πολύ) τα λόγια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, νομίζω πως το σκοτάδι δεν υπάρχει τρόπος να το πολεμήσουμε, μπορούμε μόνο να το φωτίσουμε.
Vegan In Athens 